مدح و ولادت حضرت زینب سلام‌الله‌علیها
سحر است و دمیده دولت عشق نوبتی باشد است نوبت عشق کـوه می‌لـرزد از اُبُهَت عشق می‌نویسم به نام حضرت عشق ما هـمه عـاشـقـیم و شـیدائـیم همه مجـنـون عـشـق لـیلائـیم عرش خوشبو شده است با کرمت می‌چکد عطر مریم از قدمت قُـدسـیان مات ذات محـترمت عـرشـیـانـند خـادم و حـشمت آمــده ســورۀ وفــا،" زیـنب" الـسـلام ای عـقـیـلـه یا زیـنب بال جـبریل بالِش سر تـوست کوچه باغ بهشت معبر توست ظلمت شب نخی ز معجر توست شـاه کرب وبلا برادر توست ما همه نـوکـر حـسـیـن توأیـم تا قـیامـت به زیر دِین تـوأیـم نـوکـری تـو کــار نــوکـرهـا ای هـمـه اعــتـبـار نـوکـرهـا مــایـۀ افــتــخــار نــوکــرهـا حــرمِ تــو قـــرارِ نــوکــرهـا شـرزه شـیـرانِ دشت ایـرانیم دشـمـنـت را ز شام می‌رانـیم ما همه ریزه‌خوار خوانِ حرم لالــۀ ســرخ بـوسـتــان حـرم تـنــمـان فـرشِ آسـتـان حــرم لـقـبِ مـا:" مـدافـعــان حـرم" از عـدوی تو کشته می‌سازیم و از این کشته پُشته می‌سازیم مــقـتـدای نـمــاز مـن زیـنـب خـواهـر شـاه بـی‌کـفـن زینب فاطمه، حیدر و حسن، زینب یک‌تـنـه کـلِّ پـنـج تـن زیـنب تـو صـدای رســای قــرآنــی تــو تــجــلـّی روحِ ایــمــانـی ای کـران تـا کــرانـۀ کــوثـر آیـــۀ دخـــتـــرانــۀ کـــوثـــر غـــزل عــاشـقــانــۀ کــوثــر روشـنـی بخـش خـانـۀ کـوثـر پای مادر چـقدر غم خـوردی مثـل یـاس مـدیـنـه پـژمـردی نقـشه‌ای شوم، روزگار کشید ناگهـان ابـر تـیـره‌گـون بارید بـاد پــائـیـزی مـدیـنــه وزیـد دست ظلمت ستاره‌ای را چید کاش می‌شد همیشه مدح سرود ختم شعرم شروع روضه نبود رُخ آئـیــنــه تـا مُــکــَـدَّر شـد روزگارِ خوش عـلی سـر شد حرف مسمار و آتش و در شد پیـش چـشم تو یـاس پرپر شد کهکـشان سوخـت تا دمِ خـانه آتــش افــتــاد روی پــروانــه |